Groch siewny i pastewny tzw. peluszka

Groch zawiera ok. 20-22 proc. białka, a więc mniej niż soja, bobiki i łubiny. Posiada też niższe wymagania glebowe. Istnieją dwa rodzaje grochu – siewny i pastewny zw. peluszką. Groch siewny uprawia się na kompleksach pszennych, natomiast groch pastewny – na kompleksach żytnich. Rośliny strączkowe za wyjątkiem łubinu żółtego, mają duże wymagania jeśli chodzi o kwasowość gleby, dlatego również w przypadku obu rodzajów grochu, pH gleby powinno być powyżej 6.

Rozróżniamy odmiany liściaste i wąsolistne grochu siewnego. Wśród najlepszych jadalnych, ogólnoużytkowych odmian wąsolistnych, znajdujących się na liście odmian zalecanych, jest: Batuta, Tarchalska, Ezop, Lasso. Odmiany te najwyżej plonują. Natomiast wśród odmian pastewnych wąsolistnych, można wymienić: Milwę, Model, Pomorską, Muzę, Sokolik czy Turnię, a w grochu liściastym – Hubala i Rocha.

W odmianie wąsolistnej część liści przekształcona została w pędy z wąsami czepnymi. Odmiany te mniej wylegają. – Największym problemem grochu jest jego wyleganie. Dotychczas niestety nie udało się wyhodować takich odmian, które nie wylegają – przyznaje specjalista. Roślina stoi w fazie kwitnienia i płaskiego strąka (druga połowa czerwca i lipiec), gdy tylko pojawiają się opady i wiatry groch opada. Dlatego pole pod uprawę grochu powinno być równe i niezakamienione. Najwyższa odporność na wyleganie w 9-stopniowej skali ustalona została w granicach 5 – 5,5.

Nawożenie grochu

Nie wylega groch uprawiany w mieszankach, np. ze zbożem, a czasem nawet z gorczycą białą. Groch może być uprawiany w mieszankach zbożowo-strączkowych: z jęczmieniem na ziemiach lepszych, z jęczmieniem i owsem na ziemiach średnich i z owsem na glebach słabych. Dla grochu przedplonem powinny być zboża.

W zależności od gleby w nawożeniu stosuje się fosfor i potas. Przy niskiej zasobności dawki sięgają do 80 kg fosforu i do 130 kg potasu na ha. Nie trzeba stosować azotu, w zupełności wystarczy np. Polifoska 6, która zawiera 6 proc. azotu (N) w formie amonowej, 20 proc. fosforu (P2O5) i 30% potasu (K2O). Nawożenie najlepiej przeprowadzać po analizie gleby.

Zaprawianie nasion grochu

Nasiona wszystkich roślin strączkowych zasiedlone są grzybami, dlatego należy je zaprawiać, ale tylko zaprawami zalecanymi dla danego gatunku. Koszt takich zapraw jest niewielki.

Groch nie boi się przymrozków, dlatego możliwy jest jak najwcześniejszy termin jego siewu, poczynając od drugiej dekady marca. Na lżejszych glebach powinien odbywać się na głębokości 6 – 8 cm, a na cięższych glebach na głębokości 4 cm. Groch siejemy w granicach 100 – 125 sztuk na m², tj. jest ok. 180 do 200 kg na ha w czystym siewie.

Walka z chwastami i chorobami

Chwasty w grochu, zwalcza się bezpośrednio po siewie, najpóźniej do pięciu dni, środkami ochrony roślin, opartymi o substancje czynne, jak Linuron lub Chlomazon. Jeśli rolnik spóźni się z opryskiem, może wykorzystać droższy Basagran (3-4 l na ha). Na jednoliścienne można stosować: Agril, Aramo, Focus, Grapa Extra, Golden Tepra, po wykształceniu 2 – 3 liści grochu.

W grochu występują takie choroby, jak: fuzarioza, więdnięcie fuzaryjne, askochytoza, mączniak właściwy, rdza grochu, natomiast wśród szkodników należy wymienić: mszycę grochową, oprzędnika pręgowanego i wielożernego, pachówkę strąkóweczkę i strąkowca grochowego.

Groch to jedyna roślina strączkowa, którą zbiera się w żniwa, na początku sierpnia. W latach sprzyjających równomiernemu dojrzewaniu, zbiór powinien nastąpić, gdy strąki zbrązowieją, a nasiona osiągną wilgotność ok. 15 proc.