Mięśnie zbyt napięte

Spastyczność – to zaburzenie ruchowe, objawiające się wzmożonym napięciem mięśniowym lub sztywnością mięśni. To skomplikowane zjawisko fizjologiczne, które w zależności od przyczyny, czasu trwania i rodzaju schorzenia, może przybierać różne postaci.  Zgodnie z definicją patofizjologiczną spastyczność charakteryzuje się wzrostem szybkości w odruchach rozciągania mięśnia oraz przesadnym odruchem ścięgnistym, spowodowanym nadpobudliwością odruchu miotatycznego (czyli odruchu rozciągania) i jest jednym z elementów syndromu górnego neuronu ruchowego.

 

W pewnym uproszczeniu można powiedzieć, że spastyczność to stan nadmiernego napięcia mięśni związany z ich nieprawidłową reakcją na bodźce. Prowadzi do przykurczów i osłabienia mięśni, a w konsekwencji do ograniczenia ruchów. Występuje przy różnego rodzaju schorzeniach Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN).

 

 

Przyczyną spastyczności może być uszkodzenie części mózgu i rdzenia kręgowego, które są odpowiedzialne za odruchy warunkowe, przy czym obraz kliniczny schorzenia w mniejszym stopniu zależy od charakteru i przyczyny uszkodzenia, a w znacznie większym stopniu od jego lokalizacji i rozległości. Spastyczność u dorosłych może być wywołana przez: udar, pourazowe uszkodzenie mózgu lub rdzenia kręgowego oraz stwardnienie rozsiane. U dzieci najczęstszą przyczyną jest mózgowe porażenie dziecięce.

 

Wyróżniamy kilka stopni spastyczności, od postaci łagodnej do silnej, związanej ze sztywnością mięśni oraz bolesnymi skurczami ze znacznym upośledzeniem funkcji motorycznych. W większości przypadków, poza dyskomfortem, spastyczność przynosi liczne utrudnienia w życiu codziennym i powoduje zaburzenia interakcji społecznych. Napięcie mięśniowe utrudnia lub uniemożliwia chodzenie a niekiedy nawet siedzenie. Niejednokrotnie spastyczności towarzyszy ból, który potęguje niemoc osoby dotkniętej schorzeniem.

 

 

Obecnie istnieje kilka możliwości leczenia nadmiernego napięcia mięśniowego, tj: rehabilitacja, farmakologia ogólna oraz leki stosowane miejscowo (np. toksyna botulinowa czy baklofen) a także zabiegi chirurgiczne, polegające na selektywnym przecięciu korzeni nerwowych, wydłużeniu ścięgna oraz zabiegi rozluźniające.

 

Jedną z najpowszechniejszych metod leczenia jest rehabilitacja. W jej ramach możemy zastosować m.in.: fizykoterapię i terapię zajęciową; protezy, usztywniacze i szyny. Przy zastosowaniu fizykoterapii obserwujemy niejednokrotnie znaczną poprawę stanu chorego. Pozwala ona na osiągnięcie dużej samodzielności w codziennych aktywnościach, umożliwiając czynny udział w życiu.

 

(r)