Pochwały z królewskich ust

Jakob Friedrich von Berg i Georg Christian Ehrenreich von Werther – obaj dosłużyli się generalskich pagonów dowodząc kirasjerami z Raciborza.Po śmierci generała Dallwiga (o którym pisaliśmy obszernie przed tygodniem) w 1796 roku szefami 12. pułku byli kolejno: generał major Jakob Friedrich von Berg (od 2 października 1796 do swej śmierci 10 grudnia 1797roku), pułkownik (od 31 maja 1798 generał – major) von Werther (od 1 marca 1789 do 12 grudnia 1803 roku), generał major Carl Wilhelm von Bünting (od grudnia 1803 do klęski wojsk pruskich w październiku 1806 roku pod Jeną i Auerstedt).

Cięty w rękę pod Wrocławiem

Generał – major Jakob Friedrich von Berg urodził się w rodzinie porucznika w pułku kirasjerów (von Katte nr 9) Franza Jakoba von Berg w roku 1734 w Neuhof (obecnie Zelki)  w powiecie giżyckim (Lötzen). W roku 1748 został podoficerem w pułku kirasjerów von Bornstedt nr 9. W roku 1754 awansował na stopień chorążego i w tym stopniu wziął udział w zmaganiach pierwszego okresu III wojny śląskiej. Pod Wrocławiem został ranny (cięcie w rękę). W roku 1758 otrzymał awans na stopień porucznika, osiem lat później kapitana (Stabsrittmeister) w pułku kirasjerów von Bredow nr 9, w roku 1768 rotmistrza i szefa kompanii. W roku 1779 awansował na stopień majora, w tym samym pułku, który zmienił tylko szefa (Von Podewils) nr 9. W roku 1788 został mianowany podpułkownikiem, w 1790 pułkownikiem, w 1793 dowódcą (nie szefem) pułku kirasjerów von Manstein nr 9. W roku 1795 otrzymał pierwszy stopień generalski, a 2 października 1796 roku został szefem raciborskiego pułku kirasjerów nr 12 (dotychczas von Dalwig). Król Fryderyk Wilhelm II wyrażał się o generale von Berg w samych superlatywach, podnosząc wielkie zasługi generała zarówno w czasie wojny jak i pokoju. Szefem 12. pułku von Berg nie pozostał niestety długo, zmarł bowiem w wieku 63 lat, 10 grudnia 1797 roku w Raciborzu i tutaj został pochowany. Niestety jego grób nie zachował się.

Napoleon odebrał mu pensję

Kolejny szef, pułkownik, później genera mu pensjęł -– major Georg Christian (Ehrenreich) von Werther, urodził się 4 marca 1742 roku w Gersdorf (dzisiejszy Gawroniec) w powiecie Dramburg (Drawsko Pomorskie). W 1756 roku w wieku 14 lat został przyjęty do pułku kirasjerów von Geßler nr 4. W czsie III wojny śląskiej walczył z tym oddziałem w wielu bitwach, m.in. pod Pragą, Wrocławiem, Lutynią, Hohkirch, Torgau i Freibergiem. W trakcie wojny, w roku 1760, został porucznikiem, w 1772 roku rotmistrzem w tym samym pułku, który nosił już nazwę von Arnim nr 4. W roku 1781 otrzymał awans na stopień majora, w roku 1790 podpułkownika, dwa lata później został pułkownikiem. W roku 1794, podczas insurekcji kościuszkowskiej, brał udział w kampanii w Polsce. 11 września 1796 został dowódcą pułku kirasjrów Graf Truchseß nr 4. 1 marca 1797 roku otrzymał swe pierwsze szefostwo – raciborskiego pułku kirasjerów (były von Berg) nr 12. W dniu 20 maja tegoż roku został awansowany do stopnia generała – majora. W roku 1803 przeszedł w stan spoczynku z pensją 1000 talarów rocznie. W roku 1807, w wyniku wielkich kłopotów finansowych państwa pruskiego spowodowanych przegraną wojną z Napoleonem i ogromną kontrybucją, pensję von Werthera, tak jak i większości innych emerytowanych czy nieczynnych oficerów, skrócono o połowę. Od roku 1814 generał otrzymywał znowu pełne pobory. Przez cały okres swej wojskowej emerytury generał von Werter mieszkał w Raciborzu, gdzie zmarł i został pochowany w roku 1816. Także jego grób nie zachował się.

cdn.