Los zdecydował, życie ułożyli sami

Spotkali się 20 maja 1954 r. w doświadczalnym gospodarstwie rolnym w Gorlicach, gdzie oboje znaleźli zatrudnienie. Pan Jan był kierowcą ciągnika, a pani Kazimiera postanowiła nieco popracować podczas letniego pobytu u swej siostry. Krótka jej obecność w Gorlicach była zrządzeniem losu, ponieważ dużo częściej bywała u swej drugiej siostry w Raciborzu. Spotkanie tym bardziej niezwykłe, ponieważ pani Kazimiera pochodzi aż z Kielecczyzny, a pan Jan urodził się w Kąśnej Górnej w województwie małopolskim.

Po powrocie z wojska pan Jan odnalazł panią Kazimierę w Raciborzu. Od 55 lat wspólnie przemierzają życie. Pobrali się 4 sierpnia 1957 r. Dzieci: syn Stanisław i córka Joasia mieszkają w Raciborzu, a druga córka Małgosia w Kanadzie. Zażyłe rodzinne stosunki sprawiają, że z dziećmi utrzymują bliski kontakt, a nawet zajmowali się wychowaniem wnuków.

– Kiedyś wypomniałam córce, że zastępuje mi pięciu chłopców. Do dziś przypomina mi, że skoro chciałam pięciu synów, to mam dziś tylu wnuków – śmieje się pani Kazimiera.

Państwo Szczepanikowie przez całe życie pracowali. Pani Kazimiera w zakładach tytoniowych, potem w garbarni i w szkole. Pan Jan przez 38 lat zatrudniony był w Fabryce Mydła, późniejszej Pollenie, następnie przejętej przez firmę Henkel. Łącznie z wojskiem i pracą w PGR ma za sobą blisko 43 lata zawodowego życia.

Ponieważ 78-letnia pani Kazimiera ma problemy ze wzrokiem, o rok starszy pan Jan, od momentu przejścia na emeryturę, zajmuje się domem, a więc gotuje, prasuje i pracuje w ogrodzie. Wspólnie z żoną przygotowują np. ulubione pierogi, którymi potem zajada się cała rodzina.

– Nie ma jednej recepty na wspólne życie, choć z pewnością jeden drugiemu musi ustąpić i jeden drugiemu pomóc – mówi pan Jan, który zawsze chętnie ulega swej zdecydowanej żonie.

(ewa)