Śpij spokojnie, farba czuwa

Tynki mineralne od lat cieszą się nie słabnącą popularnością wśród inwestorów. Najważniejsze ich zalety to długa żywotność (utwardzają się one z upływem czasu) i duża odporność na wpływy atmosferyczne. Nie bez znaczenia jest także ich stosunkowo niska cena. Mankamentem tynków mineralnych - bo nie ma materiałów budowlanych bez wad - jest to, że są trudniejsze i bardziej pracochłonne w przygotowaniu w porównaniu z tynkami żywicznymi. Ponieważ są produkowane w postaci suchej masy, wymagają zatem zarobienia wodą i wymieszania na budowie, co wymaga precyzji i dokładności.

Bardzo ważne jest prawidłowe dozowanie wody. Nieprzestrzeganie proporcji powoduje różnice w konsystencji, a tym samym wpływa na niejednorodność wybarwienia i różnice w fakturze. Przy dodaniu większej ilości wody niż zalecana przez producenta, wydłuży się co prawda okres przydatności zaprawy do stosowania i czas wysychania zaprawy na ścianie, ale zmienią się proporcje zawartości wody i cementu. Oznacza to, że tynk będzie miał gorsze parametry wytrzymałościowe - będzie bardziej podatny na skurcze i spękania; w skrajnym przypadku może być tak słaby, że można go zetrzeć ręką. Różne będą także nasycenia koloru. Niemal pewne jest, że przy braku reżimu technologicznego ściana tynkowana w kilku etapach będzie miała co prawda jeden kolor, ale w różnych odcieniach i problematyczną trwałość.
 
Egalizacja - malowanie wyrównujące

Różnice kolorystyczne, widoczne na powierzchniach tynków mineralnych, można w łatwy sposób ujednolicić, stosując odpowiednie farby egalizacyjne, których głównym zadaniem jest ujednolicenie barwy na tynkach kolorowych. Stosuje się je wówczas, gdy z jakichś względów, np. z powodu nakładania w różnych warunkach atmosferycznych, na powierzchni kolorowego tynku pojawiły się przebarwienia lub wykwity.

Przykładem tego typu farby jest farba akrylowa Atlas Certon, która ma niezwykle szerokie zastosowanie. Przeznaczona jest do malowania tynków cementowych, cementowo-wapiennych i wapiennych; cienkowarstwowych tynków mineralnych i dyspersyjnych; tynków i gładzi gipsowych; płyt gipsowo-kartonowych, a także tapet papierowych. Ale to nie wszystko. Służy również do malowania surowych powierzchni wykonanych z betonu, cegieł, bloczków, pustaków i innych tego typu materiałów ceramicznych lub wapienno-piaskowych.

Farba ta przeznaczona jest szczególnie do likwidowania powstałych przebarwień na powierzchniach tynków mineralnych, ale może być wykorzystywana także do malowania pierwotnego i renowacyjnego starych, mocno przylegających powłok malarskich. Stosuje się ją do wykonywania powłok ochronnych i dekoracyjnych. Można jej używać na zewnątrz oraz wewnątrz budynków (na ścianach i sufitach). Tworzy powłokę gładką i matową, bez zmarszczeń i spękań, odporną na zabrudzenia. Jest ona paroprzepuszczalna, zapewnia swobodny transport pary wodnej i oddawanie wilgoci przez materiał, na którym farba została zastosowana. Dzięki zawartości dodatków hydrofobowych chroni malowane podłoże przed wilgocią przenikającą z zewnątrz. Powłoka jest odporna na zwietrzenie, opady atmosferyczne oraz wszelkie rodzaje agresywnych składników zawartych zarówno w podłożu, jak i środowisku naturalnym.

Farba Atlas Certon produkowana jest w postaci suchej mieszanki, co pozwala na transportowanie i przechowywanie jej w warunkach obniżonych temperatur.

Chemia w pigułce, czyli o wykwitach
Powstawanie wykwitów na powierzchni tradycyjnych i cienkowarstwowych tynków mineralnych oraz na powierzchni zapraw cementowych i betonów jest zjawiskiem powszechnie znanym. Z uwagi na swój biały kolor, widoczne są one w szczególności na tynkach kolorowych. Mechanizm powstawania wykwitów tłumaczy się następująco. Przy wiązaniu cementu powstaje wolny wodorotlenek wapnia, który w małym zakresie jest rozpuszczalny w wodzie. Dlatego może on wraz z wodą zarobową - lub poprzez działanie deszczu, rosy, polewanie lub podciąganie kapilarne w murze - przedostać się na powierzchnię utwardzonego już tynku. Na powierzchni tynku wodorotlenek wapnia reaguje z dwutlenkiem węgla znajdującym się w powietrzu, tworząc nierozpuszczalny w wodzie węglan wapnia. Wykwity mogą być również skutkiem wynoszenia przez wilgoć ze ściany na powierzchnię, różnych soli zawartych w zaprawach i betonach, które po odparowaniu wody pozostają jako naloty.

Z powstawaniem wykwitów - często nazywanych wysoleniami - najczęściej mamy do czynienia po ukończeniu prac tynkarskich, wykonywanych w niestabilnych warunkach pogodowych oraz przy wyraźnym zawilgoceniu ścian. Tak jak gorączka u człowieka świadczy o chorobie, tak wykwity wskazują na nieprawidłowości w ścianie.

(Atlas)