Zapomniane zwycięstwa polskiego oręża

Bitwa pod Orszą (1514) - świetne zwycięstwo odniesione przez wojska polsko-litewskie (ok. 25 tys.) pod dowództwem hetmana wielkiego litewskiego ks. Konstantego Ostrogskiego nad wojskami moskiewskimi (ok. 35-40 tys.). Nasze wojska przeprawiły się przez rzekę po mostach pontonowych, zachęcając unikającego starcia Moskala do stoczenia decydującej bitwy. Dzięki pozorowanej ucieczce, w zasadzkę udało się wciągnąć część wrażych wojsk, co zapoczątkowało zagładę moskiewskiej armii. Zwycięstwo odbiło się szerokim echem w ówczesnej Europie, przyczyniając się do pacyfikacji wrogiej Koronie i Litwie polityki wąchających się z Moskwą Habsburgów i rozbicia ligi antyjagiellońskiej.

Bitwa pod Obertynem (1531) - świetne zwycięstwo dowodzonych przez hetmana wielkiego koronnego Jana Amora Tarnowskiego wojsk polskich (ok. 5,6 tys. żołnierzy) nad wojskami hospodara mołdawskiego Piotra Raresza (ok. 17 tys. żołnierzy). Hospodar, wykorzystując protekcję Osmanów, dążył do zagarnięcia Pokucia. Raresz tak bardzo nie chciał wypuścić z ręki zwycięstwa, że część swoich sił zadysponował do odcięcia drogi odwrotu rozstawionym w taborze obronnym Polakom. Wojska Tarnowskiego toczyły z nimi bój, angażując coraz to więcej sił mołdawskich. Gdy Raresz po raz kolejny posłał do walki część swoich sił, hetman zdecydował się na atak frontalny na osłabione liczebnie główne siły wroga. Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem sił polskich.

Bitwa pod Hodowem (1694) - zwycięstwo odniesione przez wojska husarskie i pancerne (około 400 żołnierzy) nad wojskami tatarskimi (według różnych szacunków od 25 tys do 70 tys., choć król Jan III Sobieski mówił o 40 tys.). Tatarzy wyprawili się na Polskę aby pozyskać jasyr. Na polach hodowskich doszło do pierwszego starcia polskich sił z najeźdźcami. Następnie Polacy w obliczu ogromnej przewagi wroga wycofali się do Hodowa, gdzie przez kilka kolejnych godzin, pieszo i z pomocą broni palnej, odpierali ataki Tatarów, którzy ostatecznie - w obliczu wysokich strat - wycofali się do Kamieńca Podolskiego. Dzięki odniesionemu zwycięstwu udało się powstrzymać cały najazd tatarski (fot. vivathusaria.pl).

Bitwa pod Iganiami (1831) - świetne zwycięstwo odniesione przez wojska Królestwa Polskiego nad korpusem rosyjskim gen. Grigorija Rosena. Dzięki śmiałemu dowodzeniu gen. Ignacego Prądzyńskiego wojskom polskim udało się pokonać kierujący się w kierunku Siedlec korpus rosyjski, odcinając mu drogę odwrotu. Choć straty rosyjskie były znaczne (1500 zabitych, 3000 w niewoli), zwycięstwo nie zostało wykorzystane politycznie.

Bitwa pod Stokiem (1863) - jedna z największych zwycięskich bitew powstania styczniowego. Abstrahując od sporu na temat sensowności powstania, warto przypomnieć to zwycięstwo. Wojska powstańce Ignacego Mystkowskiego urządziły zasadzkę na wojska carskie, rozbijając kolumnę książąt Tichomirowa i Rynaszewskiego, biorąc jeńców, zdobywając broń i sprzęt taborowy.

Zwycięstwo pod Kowlem (1921) - dowodzący 3. Armią gen. Sikorski, współdziałając z dowodzącym 4. Armią gen. Stanisławem Hallerem, utworzył grupę pancerno-motorową, której atak na znajdujący się na tyłach 1 Armii Konnej Budionnego i 12. Armii Koźmina Kowel miał doprowadzić do zniszczenia sił bolszewickich. Sukces operacji był połowiczny - choć nie udało się doprowadzić do całkowitego rozbicia bolszewików, utracili oni zdolności ofensywne w tym rejonie aż do zakończenia wojny. Atak na Kowel przy użyciu zagonu pancerno-motorowego był innowacją nie tylko w skali Wojska Polskiego, ale całego świata, studiowany później przez sztaby armii wielu państw zapowiadał przyszłość, tj. wojnę błyskawiczną.

Obrona Wizy (1939) - choć bitwa ta została rozsławiona kilka lat temu dzięki utworowi szwedzkiej grupie Sabbaton, to i tak zasługuje na przytoczenie. Zwana "Polskimi Termopilami" bitwa została stoczona w dniach 7-10 września w rejonie Wizny. Dowodzone przez kapitana Władysława Raginisa wojska Korpusu Ochrony Pogranicza (20 oficerów, 340 podoficerów i szeregowych) przez trzy dni stawiały zaciekły opór wojskom gen. Heinza Guderiana (około 42 tys. żołnierzy). Choć trudno mówić w tym przypadku o polskim zwycięstwie, to obrona Wizny dała czas na sformowanie armii Warszawa oraz wycofanie się wielu polskich jednostek do Rumunii.