Zgłoś komentarz do moderacji

Prawdopodobnie każdy z nas przerabiał na lekcji języka polskiego grecki mit o Narcyzie – mężczyźnie nadzwyczajnej urody, który zakochał się we własnym odbiciu, a nie mogąc go dotknąć, przestał pić i jeść, co doprowadziło do jego śmierci. Psychologiczne ujęcie narcyzmu czerpie poniekąd ze starożytnej opowieści – jest to zaburzenie osobowości, a w wersji łagodnej – cecha charakteru polegająca na tym, że dana osoba ma nieustanną potrzebę bycia lepszą, szanowaną, nie potrafi postawić się na czyimś miejscu czy wykazać współczucia. Osoba mająca skłonności narcystyczne potrafi być snobistyczna, arogancka i egocentryczna, gdyż ma poczucie, że została obdarzona wyjątkowymi zdolnościami czy talentami. Paradoksalnie jest też wrażliwa, a krytyka, nawet konstruktywna, skutkuje wycofaniem i wyparciem negatywnej opinii ze świadomości narcyza.