Zgłoś komentarz do moderacji

Słuszne zauważenie, że w ludziach dużo poczucia krzywdy. Jednak trudno się zgodzić z tym smutnym stwierdzeniem, jakie pojawia się na samym końcu: "Nasuwa mi się na myśl teza, że życie ludzkie to po prostu jedna wielka krzywda. W tym znaczeniu jedna wielka krzywda, że składa się na nie cała seria różnych krzywd, większych i mniejszych, raz wesołych, raz znowu tragicznych." Podstawa to być dobrym - dla innych, ale też dla siebie. I zwykła ludzka dobra wola. Ale tego się ludzi nie uczy. Nie komunikujemy się, zamiast tego relacje traktujemy jak targowisko, negocjujemy, porównujemy, oceniamy, wybieramy. Dokonujemy transakcji, bo jesteśmy zbyt niedojrzali, by podejść do różnych spraw, nie próbując zaspokoić swoich przy tym swoich potrzeb emocjonalnych, dowartościować się, coś komuś/sobie udowodnić, poczuć się dostrzeżonymi, docenionymi, ważnymi... Więc się dzieje krzywda, bo są deficyty emocjonalne. Bo nikt ludzi nie nauczył, jak sobie radzić z emocjami, jak zadbać o siebie samych, jak budować zdrowe karmiące relacje. Bez straszenia, manipulowania i kombinowania. Szczerze. Z krzywdą jest jak ze wszystkim - można ją potraktować jako pole do naszego wewnętrznego wzrostu, jak każde doświadczenie daje mądrość, różną w różnych sytuacjach, na różnych etapach życia. Emocje, które wywołuje nie powinny być spychane, warto się im przyjrzeć, to skarbnica wiedzy o nas samych, o tym czego nam samym w takiej chwili potrzeba. I najwięcej jest tej krzywdy, którą człowiek człowiekowi... Warto jednak komunikować drugiej osobie, że jej słowa czy zachowanie jest dla nas krzywdzące. Wiem, że czasem trudno odsłonić swoje emocje, ale ludzkość nie będzie "zdrowa", jeśli nie będziemy mówić o tym, co nas boli i wspólnie skutki tych krzywd naprawiać, wynosząc mądrość na przyszłość.