Zgłoś komentarz do moderacji

Megalomania w znaczeniu patologicznym nazywana jest też manią wielkości i jest zaburzeniem mentalności, w którym świadomość lub zachowanie osoby jest poważnie zakłócone. Megalomanię można zdefiniować również jako stan urojeniowy, w którym człowiek wierzy, że jest lepszy od innych. Może przy tym uważać się nawet za sławną osobę czy utalentowanego sportowca. Taka osoba może błędnie sądzić, że ma wielki talent lub dokonała ważnego odkrycia. Dlatego megalomania jest uważana za objaw zaburzeń maniakalnych lub paranoidalnych. Jest przy tym zaburzeniem psychopatologicznym, w którym osoba doświadcza urojonych fantazji o swojej wielkości. Megaloman ma obsesję na swoim punkcie, myśli wyłącznie o sobie, posiada żądzę władzy oraz pieniędzy. Zawsze się chwali, zwykle w sprawach niematerialnych, które trudno jest zweryfikować otoczeniu. Fantazjuje. Co więcej, cierpiący na megalomanię nie docenia innych, ani tego, co zrobili, często odrzuca także świetne pomysły innych (nawet swoich pracowników, jeśli jest ich przełożonym). Megaloman w stosunkach międzyludzkich będzie lekceważył, upokarzał i nękał innych. Pozna się go po stosowaniu obraźliwych słów w stosunku do innych. Będzie uważał, że sukces, który osiąga, wynika wyłącznie z jego zaangażowania i wysiłków, umniejszając znaczenie innych. Według ekspertów megalomania to zaburzenie psychiczne, które może być związane z narcystycznym zaburzeniem osobowości, co oznacza miłość do siebie samego. Co istotne - osoby dotknięte megalomanią najczęściej nie mają poczucia, że są chore. Warto jednak podkreślić, że nie każda osoba przejawiające nadmierne poczucie wyższości nad innymi jest megalomanem, którego należy kierować na leczenie. Mania wielkości może być również cechą zdrowego człowieka, który po prostu przejawia cechy podobne do megalomana – brak dystansu do siebie i poczucie własnej nieomylności nie zawsze oznaczają potrzebę leczenia zaburzenia.