Rudolf Adamczyk

Urodził się 7 kwietnia 1905 r. w niewielkim, bo zamieszkanym wówczas przez około 200 osób, Uchylsku. Pochodził z rodziny bogatych gospodarzy. Uczył się kolejno w szkole powszechnej w sąsiednich Gorzyczkach, gimnazjach w Gliwicach i Rybniku, wreszcie w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Z uwagi na wybitne wyniki rozpoczął w 1926 r. studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Ukończył je z najwyższą oceną i otrzymał jako pierwszy Polak pochwałę Roty Rzymskiej. Kontynuując dalsze studia w 1930 r. i 1932 r. doktoryzował się z teologii i prawa kanonicznego. Pełnił wiele ważnych funkcji w nowo powstałej diecezji katowickiej, m.in. notariusza kurii, wykładowcy i egzaminatora.

Po zakończeniu II wojny światowej wszedł w skład Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach. Na jej forum wsławił się głośnymi wystąpieniami w przedmiocie volkslisty i rehabilitacji, bronił bardzo odważnie Ślązaków i papieża. Prześladowali go hitlerowcy, potem komuniści. Był wysiedlany, brutalnie przesłuchiwany i więziony w Katowicach oraz w Warszawie. W historii śląskiego Kościoła zapisał się również jako kontynuator budowy katedry. W latach 1973 – 1980 przebywał jako emeryt w Jastrzębiu-Zdroju. Jest autorem publikowanych na emigracji i w kraju wspomnień, które doczekały się naukowego opracowania przez ks. dr. hab Henryka Olszara. Ks. Rudolf Adamczyk zmarł w 1980 r., spoczął na cmentarzu w Gorzycach. Jego postać upamiętniają tablice na murach ufundowanej przez jego ojca kaplicy w rodzinnym Uchylsku oraz w katowickiej katedrze.

Daniel Jakubczyk