Adolf Baginsky

ur. 22.05.1843, zm. 13.05.1918

Ur. 22 V 1843 r. w Raciborzu. Międzynarodowej sławy lekarz - pediatra. Uczęszczał do raciborskiego gimnazjum, gdzie zdał maturę. Następnie w Berlinie studiował medycynę. Był studentem pochodzącego także z Raciborza prof. Traube. W 1866 r. ukończył studia i podjął pracę w jednym z berlińskich szpitali. Po roku pracy postanowił się usamodzielnić, otwierając własną praktykę lekarską w Seehausen, w pobliżu Magdeburga. W 1877 r. powrócił jednak do Berlina, podejmując na nowo pracę naukową. Specjalną dziedziną, której poświęcił swoje badania była pediatria. W 1882 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk medycznych. W 1890 r., wespół ze znanym, światowej sławy lekarzem niemieckim Rudolfem Vichrowem, doprowadzili do otwarcia w Berlinie szpitala pediatrycznego im. cesarza Fryderyka III. Pierwszym dyrektorem został Baginsky. Funkcję tę sprawował aż do swojej śmierci. Pracując również przez cały czas naukowo, uzyskał w 1891 r. tytuł profesora. Alfred Baginsky pozostawił po sobie pokaźny dorobek w postaci literatury fachowej, głównie z dziedziny pediatrii. W 1877 r., po powrocie do Berlina, założył i redagował czasopismo pt. „Centralna Gazeta Pediatryczna” - pierwszy ogólnoniemiecki periodyk, poświęcony medycynie dziecięcej. Po 2 latach czasopismo to zmieniło nazwę na „Archiwum Medycyny Dziecięcej”. W latach 80. XIX w. wydał fundamentalne dzieła: „Handbuch der Schulhygiene” („Podręcznik higieny szkolnej”), którego nakład wielokrotnie wznawiano oraz „Lehrbuch der kinderkrankheiten” („Podręcznik chorób dziecięcych”). Ta ostatnia pozycja była do 1908 r. siedmiokrotnie wznawiana. W 1895 r. wydał, cieszącą się znakomitą opinią świata fachowego, rozprawę o leczeniu (seroterapii) błonicy (dyfterytu). W swoich pracach położył wielki nacisk na związek pomiędzy zachorowalnością dzieci a higieną osobistą, szczególnie higieną szkolną. Swoje nowatorskie poglądy w tej dziedzinie musiał propagować długie lata, zanim doczekały się one ogólnego uznania i akceptacji. Adolf Baginsky zmarł 13 V 1918 r. w Berlinie. W pamięci swoich bliskich i współpracowników zapisał się na zawsze jako wspaniały człowiek, lekarz i naukowiec. Powtarzał, że najważniejszym dla niego dobrem i zadośćuczynieniem za ciężką pracę jest zdrowie i radość dzieci.

Piotr Sput