Alfons Górnik

Ur. 26 III 1886 r. w Kuźni Raciborskiej. Syn kupca z zawodu. Z rodzinnego domu wyniósł znajomość języka polskiego. Pierwszy etap edukacji rozpoczął w szkole ludowej. Gimnazjum ukończył w Koźlu, maturę zdał w Mysłowicach w 1905 r. Studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. W Berlinie w 1909 r. uzyskał doktorat nauk prawniczych. W Opolu podjął pracę zawodową. W 1914 r. kierował wydziałem opieki społecznej, policji i podatków w magistracie gliwickim. W 1919 r. został radcą prawnym w Katowicach. W okresie plebiscytu w 1921 r. został wybrany prezesem Komisji Międzysojuszniczej i pełnił funkcję doradcy ds. technicznych do obrony interesów ludności polskiej. Następnie był członkiem Rady Ludowej (1921). W październiku 1921 r. A. Górnik został pierwszym polskim prezydentem Katowic. Poparcia udzielili mu polscy radni; centrowcy, a nawet socjaliści. Bolączką już wtedy był brak kadr administracyjnych. Urzędnicy niemieccy uprawiali sabotaż. A. Górnik dbał o zakłady użyteczności publicznej: wodociągi, gazownie, kanalizację, parki, zieleń publiczną (Plac Kościuszki). Za jego czasów budowano ogrody. Powstał Miejski Ogród Botaniczny. Budowano domy mieszkalne. Powstał nowy szpital i szkoły. W 1926 r. zrezygnował z funkcji społecznych i politycznych. Zmarł 8 XII 1939 r. po ciężkiej chorobie. Pochowany w Katowicach.

Benedykt Motyka