Max Kaluza

ur. 22.09.1856, zm. 01.12.1921

ur. 22 IX 1856 r. w Raciborzu. Jeden z najwybitniejszych filologów angielskich swego czasu. Uczęszczał do raciborskiego gimnazjum, gdzie w 1875 r. zdał egzamin maturalny. Następnie studiował we Wrocławiu teologię, ale po 5 semestrach przeniósł się na wydział filologiczny. Po ukończeniu studiów doktoryzował się w 1882 r. W latach 1882-1887 pracował jako wykładowca w gimnazjach w Raciborzu i Opolu. W 1887 r. udał się do Królewca, gdzie podjął pracę naukową na tamtejszym uniwersytecie. W 1895 r. został mianowany profesorem zwyczajnym. Przez długie lata był także dyrektorem seminarium języka angielskiego i członkiem naukowej komisji egzaminacyjnej. Specjalizował się w narzeczach środkowej Anglii oraz w zagadnieniach metryki i gramatyki języka angielskiego. Długie lata był współwydawcą fachowego czasopisma „Zeitschrift für französishen und englischen Unterricht” („Czasopismo do nauczania języka angielskiego i francuskiego”), zajmującego się problemami nauczania języka francuskiego i angielskiego. W swych publikacjach tam zamieszczanych reprezentował niezmiennie i wytrwale pogląd, że nauczanie języka angielskiego musi odbywać się kompleksowo, tzn. do dogłębnego poznania języka niezbędne jest gruntowne zapoznanie uczniów i studentów z jego gramatyką, jej zmianami w ujęciu historycznym a przede wszystkim z literaturą danego obszaru językowego. Plonem długoletniej pracy naukowej była wydana przez profesora literatura fachowa. Pod koniec XIX w. ukazała się dwutomowa „Gramatyka historyczna j. angielskiego” („Historische Grammatik der englische Sprache”). Drugie jej wydanie miało miejsce w 1906 r. W 1909 r. wydał podręcznik traktujący o metryce j. angielskiego („Englische Metrik”), a w 1921 r. dzieło dotyczące fonetyki tegoż języka („Englische Phonetik”). Zmarł 1 XII 1921 r. w Królewcu.

Piotr Sput