Józef Rostek

ur. 12 XI 1859 r. w Wojnowicach k. Raciborza. Jedna z najbardziej pasjonujących postaci. Raciborzanin - Polonus. Ojciec Florian a matka Franciszka zd. Wyszkoniów. Naukę rozpoczął w szkole ludowej, po czym przeszedł do niemieckiej szkoły elementarnej. W 1871 r. uczył się w gimnazjum klasycznym gdzie poddawano go akcji germanizacyjnej. Docierał do polskich książek. Czytał „Pana Tadeusza”, „Konrada Wallenroda”. Sięgał do pracy Józefa Chociszewskiego - „Piśmiennictwo polskie” i do innych wartościowych prac. Zamiłowany podróżnik, w 1877 r. zwiedził Kraków. Zafascynowany grodem wawelskim, umocnił swoje prapolskie przekonania. W 1880 r. zdał maturę. We Wrocławiu odbył studia medyczne. W stolicy Dolnego Śląska poznał Wielkopolan. Działał w Towarzystwie Literacko-Słowiańskim. Poznał program Towarzystwa Polskich Górnoślązaków (Wrocław). W 1880 r. m.in. z Józefem Gregorem założył Towarzystwo Górnośląskie. Zwrócił uwagę na Jana Kasprowicza (jego epizod raciborski). Franciszek Chłapowski, zaprzyjaźniony z Rostkiem, otoczył go opieką finansową i naukową. W Poznańskiem poznał Ludwikę Trąmpczyńską; został jej mężem. Dyplom lekarza medycyny otrzymał 11 VI 1885 r. W Lipsku obronił pracę doktorską, po czym osiadł w Raciborzu. Dodatkowo praktykował w Królewskiej Hucie (Chorzów), Dreźnie, a nawet w Krakowie. Nauki pobierał w Berlinie i Kolonii. Wiele podróżował: Francja, Włochy, Grecja. Miał zadatki na uczonego, ale poniósł go temperament społecznika i polityka. Doceniano jego kompetencje: w 1919 r. został powołany na stanowisko referenta do spraw położniczych w Ministerstwie Zdrowia Publicznego II RP; z inicjatywy W. Korfantego powierzono mu funkcję naczelnika Wydziału Zdrowia przy Polskim Komisariacie Plebiscytowym w Bytomiu. Potem pracował jako lekarz w szpitalu w Roździeniu i Świerklańcach. W 1922 r. pełnił obowiązki naczelnika Wydziału Zdrowia Publicznego w Urzędzie Wojewódzkim. W 1924 r. wystąpił na V Zjeździe Psychiatrów Polskich w Lublińcu; potem we Lwowie na II Ogólnopolskim Zjeździe Przeciwgruźlicowym. Przede wszystkim był społecznikiem: jeden z głównych animatorów „Nowin Raciborskich” (1889), Towarzystwa Pomocy Naukowej (1891); brał udział w zakładaniu Związku Polsko-Katolickich Robotników i Mniejszych Właścicieli w Łubowicach (1890). Kandydat Koła Polskiego; jeden z inicjatorów Banku Ludowego (od 1900); prezes rady nadzorczej Strzecha (1908 - 1911). Pełnił obowiązki Polskiego Komisarza Granicznego (1920); zaangażowany w Opolu jako ekspert ds. polsko-niemieckiej granicy Bogumin - Knurów (1921); odznaczony „Śląską Wstęgą Waleczności i Zasługi”. Zmarł 28 III 1929 r. w Katowicach.

Benedykt Motyka