Georg Wichura

ur. 15.12.1851, zm. 11.11.1921

ur. się 15 XII 1851 r. w Raciborzu. Jego ojciec był urzędnikiem miejscowego starostwa. Jak wielu innych, sławnych raciborzan uczęszczał do miejscowego gimnazjum. W wieku 21 lat zdecydował się na karierę wojskową. W 1874 r. ukończył akademię wojskową, awansując niedługo potem na stopień porucznika. W 1890 r., w stopniu kapitana, został dowódcą kompanii w 143. pułku piechoty. W 6 lat później awansował do stopnia majora. Awans ten był ówcześnie w armii pruskiej rzeczą znaczącą, potwierdzającą niejako zdolności i kwalifikacje danego oficera, otwierając zarazem drogę do dalszej kariery. Awans ten zasługuje na uwagę także z tego powodu, iż Wichura nie posiadał arystokratycznego pochodzenia, które to (chociaż nieoficjalnie) było w ówczesnej armii niemieckiej (a szczególnie pruskiej) pożądanym, prawie że niezbędnym warunkiem awansu na wyższe stopnie oficerskie. W 1898 r. został dowódcą batalionu w 137. pułku piechoty stacjonującym w Hagenau. W latach 1900-1901 brał udział z tym oddziałem w ekspedycji interwencyjnej wojsk państw zachodnich w Chinach. W tej wojnie odznaczył się swoimi zdolnościami dowódczymi oraz męstwem w obliczu nieprzyjaciela, za co został odznaczony Orderem Orła Czerwonego IV klasy z koroną i mieczami. Po powrocie do Niemiec awansował do st. podpułkownika, obejmując dowództwo 113. pułku piechoty. W 1906 r. powierzono mu odpowiedzialne stanowisko dowódcy stołecznego okręgu obrony krajowej nr 1 w Berlinie. Po 2 latach awansował do st. pułkownika, zostając jednocześnie dowódcą stacjonującego w Świdnicy 10. pułku grenadierów. Na pierwszy stopień generalski (Generalmajor) awansował w 1910 r., obejmując zarazem dowództwo 5. dywizji piechoty stacjonującej we Frankfurcie nad Odrą. Z dywizją już jako generał-porucznik pociągnął w 1914 r. na I wojnę światową. Jego dywizja wchodziła w skład 3. korpusu armii niemieckiej, który miał za zadanie zaatakowanie (po przejściu przez Belgię) północnej Francji. W 1915 r. odznaczyła się chwalebnie w walkach w Szampanii. Brała udział w niezmiernie krwawej bitwie pod Verdun, tracąc 650 żołnierzy oraz pod Sommą. 7 IX 1916 r. cesarz Wilhelm II mianował Wichurę dowódcą 8. rezerwowego korpusu armii. 22 III 1917 r. został awansowany do stopnia generała piechoty, niedługo potem odznaczony przez cesarza za męstwo i wybitne osiągnięcia strategiczne orderem „Pour le merite”. W 1918 r. jego oddziały brały udział w bitwie nad Marną. Miesiąc później, w czasie ofensywy alianckiej na jego odcinku frontu udało mu się wyprowadzić bez większych strat podległe mu oddziały z okrążenia, za co został ponownie odznaczony Orderem „Czerwonego Orła” I klasy z wieńcem dębowym i mieczami. Po zakończeniu I wojny światowej uznawany za jednego z najlepszych generałów niemieckich, został w nowej już armii (Reichswehr) dowódcą 5. korpusu. 20 IX 1919 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę. Zmarł 11 XI 1921 r. we Frankfurcie n. Odrą.

Piotr Sput