Dwie firmy pogrzebowe przekroczyły wszelkie granice. Czytelniczka Nowin o szokującym procederze walki z konkurencją

Publikujemy list naszej czytelniczki, którą do głębi oburzył proceder zrywania klepsydr przez konkurujące ze sobą zakłady pogrzebowe. Mamy nadzieję, że w ten sposób uda się dotrzeć do (anty)bohaterów tej sprawy i skłonić ich do refleksji nad swoim postępowaniem.

W tym tygodniu pochowałam ojca. W trakcie organizacji pogrzebu dowiedziałam się o pewnej praktyce stosowanej przez konkurencyjne zakłady pogrzebowe. Proceder tępienia konkurencji polega na zrywaniu klepsydr wywieszanych przez konkurencyjne zewnętrzne firmy pogrzebowe ze słupów ogłoszeniowych w swoich rodzimych parafiach.

Skonfrontowałam ten stan rzeczy, rozmawiając z właścicielami kilku przedsiębiorstw pogrzebowych, którzy potwierdzili tego typu praktyki wśród konkurencji. Następnie zgłosiłam ten fakt w parafii mojego ojca, gdzie dowiedziałam się, że słupy ogłoszeniowe należą do gminy i rzekomo nic nie wiedzą o takich praktykach. W trakcie rozmowy wyszło jednak na jaw, że podobno doszło do interwencji w sprawie dwóch zwaśnionych firm pogrzebowych, stąd wniosek, że temat był jednak znany w probostwie.

Czytając wywieszone nekrologi, mało kto zwraca uwagę na autora wydruku (czyli zakład pogrzebowy), lecz na dane zmarłego człowieka, któremu - jak i jego rodzinie - należy się godność i szacunek. To nie są polityczne wybory, podczas których akcje zrywania plakatów i/lub naklejania plakatów 'wrogów partyjnych' stanowią element walki wyborczej, gdyż tutaj kandydaci są żywymi ludźmi i są w stanie się bronić. Z definicji zmarli sami w sobie nie są już w stanie podejmować jakichkolwiek działań ani czynności prawnych, a tym bardziej się bronić. Podsumuję to w następujący sposób: To istne emocjonalne prostactwo i postawa niemal z epoki kamienia łupanego.

De facto nie ma żadnych podstaw do polemizowania z takim barbarzyństwem, które wybiega już poza zakres działania zwykłych hien cmentarnych. Naiwnie zastanawia mnie jednak, jak się to ma do postawy chrześcijańskiej, która jakoby ma nieść w sobie miłość i miłosierdzie, co jest chyba pytaniem retorycznym. Tak jak otwarte jest pytanie, czy kościół w takich sytuacjach odsunie od siebie miskę z wodą do umycia rąk Piłata i zabierze głos w tej sprawie. Pomnik trwalszy niż ze spiżu po tym nie powstanie.

Nie jest moim celem moralizowanie, opisany mechanizm, który w mojej ocenie nie mieści się w ramach cywilizacyjnych, nie jest jednak li tylko błądzeniem człowieka zgubionego, lecz działaniem celowym i podlegającym prawu karnemu. Ze względu na odejście mojego ojca czuję jednak potrzebę wytknięcia postaw i procederów, z których powodu poza niezmierzonym smutkiem można poczuć całą paletę przykrych odczuć: od żalu i oburzenia, po wstręt i bezsilność. Nie jest to dobre na czas żałoby.

Zgłaszam ten temat, gdyż mój ojciec był czytelnikiem Państwa czasopisma, a także wielokrotnym laureatem wygranych w publikowanych w gazecie krzyżówkach.

(Imię i nazwisko do wiadomości redakcji)