Zespół Vladislavia to jej całe życie. Spotkanie z Wandą Bukowską

Wanda Bukowska to kobieta, która wychowała wiele pokoleń młodych wodzisławian i nie tylko, ucząc ich języka rosyjskiego oraz tańca. Znana wszystkim jako założycielka Zespołu Pieśni i Tańca "Vladislavia" oraz propagatorka folkloru i kultury ludowej. Jest również organizatorką festiwalu "Folklor bez granic". Dzięki jej działalności zespół występował na wielu scenach w kraju i za granicą promując Wodzisław Śląski i kraj. Swoją miłością do folkloru zaraziła wielu ludzi, ucząc ich i wychowując w szacunku do swoich korzeni.

Stroje dla tancerzy

Wanda Bukowska to choreograf, instruktor a także krawcowa. Spod jej igły wyszło wiele strojów dla tancerzy zespołu. Zespół Vladislavia to jej całe życie. Poświęciła mu każdą chwilę, traktując jak swoje dziecko. Właśnie o tym wszystkim opowie publiczności podczas piątkowego spotkania - o początkach zespołu, ludziach go tworzących, chwilach radości i momentach trudnej walki. Spotkanie poprowadzi Magdalena Szymańska.

- Pani Wanda Bukowska jest przykładem człowieka oddanego bezgranicznie swojej pracy artystycznej i pedagogicznej, będącej jej pasją. To osoba, która wychowała kilka artystycznych pokoleń ludzi szanujących sztukę. Dzięki jej zaangażowaniu i poświęceniu Wodzisławskie Centrum Kultury ma dzisiaj znaczącą wizytówkę, którą bez wątpienia jest zespół Vladislavia - mówi Krzysztof Jaroch, dyrektor WCK.

Wywózka na Ural

Wanda Bukowska (nazwisko rodowe Slanarz), urodziła się 30 listopada 1930 r. w Częstochowie. Po wybuchu wojny, w nocy z 9 na 10 lutego 1940 r. NKWD wywiozło małą Wandę i jej matkę na Ural. Powodem zsyłki był fakt, że jej ojciec był wysokiej rangi oficerem Wojska Polskiego. W połowie października 1941 r. obie przewieziono do południowego Kazachstanu.

W grudniu 1943 r. Wanda Bukowska została sama. Miała wówczas 13 lat. Przeżywała głód, niedolę i wszystko to, co władze sowieckie zgotowały Polakom i ich dzieciom. Tułała się po ulicach Turkiestanu. Pracowała w kołchozie, a po trzech miesiącach trafiła do miejscowego domu dziecka. W kwietniu 1946 r. wróciła do Polski. Zamieszkała w Państwowym Domu Dziecka w Kwidzynie. W Kwidzynie uczęszczała i ukończyła Liceum Pedagogiczne. Jako nauczycielka została skierowana do pracy w Szkole Podstawowej w Bągarcie, a następnie w latach 1950-51 pracowała w Szkole Podstawowej w Dzierzgoniu. W latach 1951-54 została zatrudniona w Szkole Podstawowej w Miniętach, realizującej program nauczania w zakresie klas I-IV. W tym okresie zawarła związek małżeński z Aleksandrem Bukowskim - pracownikiem PKP - i jako Wanda Bukowska w 1954 r. została ponownie zatrudniona w Szkole Podstawowej w Dzierzgoniu w charakterze nauczycielki języka rosyjskiego. Tu pracowała do końca roku szkolnego 1962/63.

W 1963 r. wyjechała wraz z rodziną do Wodzisławia Śląskiego, w którym do pracy został przeniesiony jej mąż. Od przyjazdu do Dzierzgonia w 1947 r. rozpoczęła tam działalność kulturalną. Wanda Bukowska już od najmłodszych lat interesowała się teatrem i tańcem. W trakcie zsyłki na Ural należała do kółka baletowego i poznała zwyczaje, obrzędy, tańce i muzykę Rosjan, Ukraińców, Tadżyków, Kazachów i Uzbeków. W 1954 r. w Świetlicy Zakładów Betoniarskich w Dzierzgoniu założyła i prowadziła dziecięcy zespół tańca. Po likwidacji świetlicy zorganizowała taki zespół w szkole podstawowej. Chcąc zdobyć wiedzę w zakresie choreografii brała udział w szkoleniach kierowników zespołów tanecznych organizowanych w Wojewódzkim Domu Twórczości Ludowej w Gdańsku. Dzięki ciężkiej pracy, poświęceniu i zaangażowaniu w szkole podstawowej powstał rewelacyjny szkolny zespół tańca, zajmujący corocznie w eliminacjach pierwsze miejsce w powiecie sztumskim i województwie gdańskim. W 1960 r. za swoją pracę na polu rozwijania uzdolnień artystycznych dzieci otrzymała nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki - wspomina Mieczysław Korczowski były dyrektor Szkoły Podstawowej w Dzierzgoniu.

Vladislavia

Po wyjeździe do Wodzisławia Wanda Bukowska nie zerwała z tańcem. Stworzyła Zespołu Pieśni i Tańca Vladislavia, który reprezentował Polskę na międzynarodowych festiwalach w Czechach, Słowacji, Niemczech, Francji, Syrii czy Turcji. Była też inicjatorką Wodzisławskiego Międzynarodowego Festiwalu „Folklor bez granic”.

Za swoją pracę otrzymała liczne nagrody i wyróżnienia m.in.: „Złotą Superatę”, Złoty Krzyż Zasługi, odznaki „Zasłużony Działacz Kultury”, „Za Zasługi dla Chorągwi ZHP Katowice”, „Przyjaciel Dziecka”, Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za 60-lecie pracy.