Stary proboszcz Starej Wsi – ks. radca Reinhold Porwol

– Tak zaczęło się kapłaństwo.

– Przez miesiąc zastępowałem naszego proboszcza w parafii, a później byłem wikariuszem najpierw w Gliwicach, w ogromnym kościele św. Antoniego – wtedy bez nagłośnienia – potem w Zabrzu–Biskupicach i jeszcze w Bytomiu w parafii Trójcy Świętej.

W grudniu 1966 r. zostałem administratorem, a po trzech latach proboszczem w Ścinawie Małej.

– Podobno miał tam Ksiądz trudności z władzami.

Problemem były trzy sprawy: zaleceniem władz było, by zgłosić punkt katechetyczny, by prowadzić księgę inwentarzową oraz by płacić czynsz – co równało się z uznawaniem władzy państwa nad Kościołem, więc tego nie mogliśmy zrobić.

– Za karę urzędnicy fantowali, czyli brali w zastaw dobytek księży?

Na meblach przylepiono nam „kukułki”, nalepki, że to własność państwowa, ale stołu i krzeseł nie wolno im było zabrać.

– Był tam Ksiądz 12 lat.

– I było mi tam bardzo dobrze. Wiosną 1978 r. ks. biskup prosił mnie, bym objął parafię św. Mikołaja w Raciborzu po odejściu ks. Franciszka Wańka na emeryturę. Miałem to szczęście, że mogłem się z nim kontaktować. Udzielił mi sporo informacji o parafii. Zapytał, czy zatrudniłbym nadal panią Łucję Hoelzer, jako sekretarkę i katechetkę. Okazała się ona skarbem dla parafii, żywą kroniką, niezrównaną pomocą, pracowitą i skrupulatnie uczciwą. Oczywiście pomagali mi wikarzy, wpierw jeden, potem dwóch.

– Na Starej Wsi proboszczem był ksiądz 30 lat. Znany był z „pilnowania konfesjonału”, by wierni zarówno z parafii, jak i okolicznych wiosek, mieli zawsze okazję do spowiedzi.

– Konfesjonał to miejsce spotkania z Bogiem, zarówno dla kapłana, jak i penitenta. Obowiązywało to wszystkich wikarych wcześnie rano i wieczorem; nie było większych problemów.