Pazerna chciwość. Z cyklu: Grzechy główne

„Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy” – orzeka św. Paweł (1 Tym 6,7). Czy ma rację, tak stawiając sprawę? W Ewangelii jest wiele ostrzeżeń przed bogactwem, np. „Łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do Królestwa niebieskiego” (Mk 10,23).

Prawo własności

Chęć posiadania leży w naturze człowieka, wiąże się bowiem z naturalnym pragnieniem, by zabezpieczyć swój byt, mieć zapasy, być niezależnym od innych. „To jest moje!” – krzyczy już małe dziecko. Potem, gdy dorośnie i założy rodzinę, będzie się czuło odpowiedzialne także za swych bliskich i będzie chciało im zapewnić dostatnie życie.

Chęć posiadania dóbr materialnych jednak często nie ma granic. Już nie wystarczy, że mam co mi potrzeba do życia, ale chcę więcej i więcej, choćby kosztem innych, choćby kosztem zdrowia, mieć aby mieć! Wreszcie posiadacz sam jest „posiadany”, usidlony swą chciwością.

Od umiaru do zachłanności prowadzą pewne stopnie:

• oszczędność, która jest na pewno pożyteczną cnotą, ale może przechodzić w

• pazerność, a stąd już niedaleko...

• do chciwości, o której mówi Pismo św., że jest bałwochwalstwem (Kol 3,5), bo upodabnia ludzi do czcicieli biblijnego złotego cielca.

Zło chciwości

„Mieć”, aby prowadzić dostatnie życie, było motorem postępu cywilizacyjnego ludzkości. Można powiedzieć, że podróże odkrywcze miały często za cel odkrycie nowych zasobów czy skarbów, by więcej mieć i lepiej żyć. Podobnie wynalazki.

Ale zachłanność była też przyczyną wielu wojen zaborczych, kolonialnego wyzysku czarnych przez białych. Krwawe rewolucje były prowadzone, by zabrać tym co dużo mieli: burżujom i kułakom, a kończyły się najczęściej ogólną biedą.

Chciwość prowadzi do złodziejstwa, rabunku, korupcji. Zawsze były osoby, które uważały, że można szybko stać się bogatym bez pracy. Jeden ze złodziejaszków streścił to krótko: „Trza mieć długie palce, szybkie nogi – potem jest pięć minut strachu i się ma!”.