Sylwetki nowych kapłanów. ks. Jan Szywalski przedstawia
W Kościele katolickim nie ma pełnej demokracji. To np. nie parafianie wybierają swego duszpasterza, ale posyła go biskup. On wypisuje dekret, a wybrany ksiądz pakuje swe rzeczy i idzie tam, gdzie wola biskupa go przeznacza. Złożył kiedyś przy święceniach swoje losy w ręce biskupa i zapytany „Czy przyrzekasz mi i moim następcom posłuszeństwo?”, odpowiedział; „Przyrzekam” ze wszystkimi tego konsekwencjami.
Obsadzenie stanowisk księży wciąż budzi w parafiach emocje. Duszpasterz stoi przed swoimi wiernymi dosłownie i przenośnie na podwyższeniu. Jest obserwowany w kościele i poza nim. Głosi kazanie nie tylko słowem z ambony, ale i swym życiem. Oby o żadnym ze swych kapłanów Pan Jezus nie musiał powiedzieć tego, co mówił o faryzeuszach: „Słuchajcie tego co mówią, ale uczynków ich nie naśladujcie” (Mt 23,3).
Kapłan kapłanowi nierówny. Pan Jezus też miał różne typy osobowości w swojej „Dwunastce” i tolerował ich odmienności; owszem miał wiele wyrozumienia dla ich wad: dla tchórzliwości Piotra, dla sceptycyzmu Natanaela czy niedowiarstwa Tomasza. Chyba jednak każdy mógł zapewnić Mistrza, jak mówił Piotr, „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię miłuję”, mimo mych słabości, ludzkich wad, nierównego charakteru. Dotyczy to również apostołów XXI wieku.
W ostatnim numerze Nowin pojawiła się już notatka o zmianach personalnych wśród duchowieństwa Raciborza i okolic, chciałbym jednak szerzej przedstawić ich sylwetki.