Ksiądz Jan Szywalski o zaniku poczucia grzechu

Zanik poczucia grzechu

Już kiedyś papież Pius XII (1944 – 1958) dostrzegł, że „grzechem tego wieku (XX), jest utrata poczucia grzechu”, a za tym idzie „utrata poczucia Boga”. Papież Franciszek dodaje: „Gdy brakuje obecności Boga wśród nas, to tracimy poczucie grzechu i może się zdarzyć, że każemy innym płacić za naszą chrześcijańską przeciętność, dlatego módlmy się, byśmy nie tracili poczucia grzechu, aby nie upadało w nas Królestwo Boże”.

Brak pracy nad sobą

Bez poczucia grzechu nie ma ambicji kształtowania swego charakteru. „Taki już jestem i nic na to nie poradzę”. Nieprawda! Nasze życie nie jest zakodowane; mamy wolną wolę i możemy się zmienić! Są oczywiście w nas pewne dziedziczne obciążenia, jest wrodzony temperament, są wpływy wychowawców i środowiska rówieśników, ale to wszystko razem jest fundamentem, na którym samemu mamy budować swą osobowość. „Wymagajcie od siebie, choćby inni od was nie wymagali” – zachęcał młodzież Jan Paweł II.

Św. Franciszek Salezy był gwałtownego temperamentu, a uchodzi dziś za wzór łagodności. Św. Augustyn miał nieślubnego syna, a później był świętobliwym biskupem. Tchórzliwy apostoł Piotr stał się męczennikiem, św. Paweł cały swój choleryczny temperament wprzągł w dzieło ewangelizacji.

Nagłośnienie zła

Innym zwycięstwem złego ducha jest reklama zła w mediach. „Brutalnie zamordował”, „Znęcał się i gwałcił”, „Bestia w człowieku” – to częste tytuły w gazetach. Dlaczego lubimy czytać o dewiacjach, okrucieństwach i skandalach? Skąd w nas to upodobanie do takich opisów? Podejrzewam, że powodem jest to, że na tym tle sami czujemy się czyści i dobrzy. „Jacy to są dzisiaj ludzie!” – w domyśle: „ale nie ja”.

„Obłudniku, dostrzegasz drzazgę w oku bliźniego, a belki we własnym oku nie widzisz” – upomina Jezus.

Bóg czeka na moje nawrócenie

Chrystus dał apostołom władzę odpuszczania grzechów, a tą władzą są dziś wyposażeni księża w konfesjonale. Mogę podejść i oczyścić moją duszę. Okazji jest wiele; w każdym kościele przed nabożeństwami, a w naszym farnym kościele każdego popołudnia między 15.15 a 17.30. (z wyjątkiem czasu wakacyjnego)

Jak się przygotować?

Przypowieść o synu marnotrawnym w Ewangelii (Łk 15,11 – 32) jest ilustracją warunków dobrej spowiedzi. Odszedł on od ojca i roztrwonił majątek, wpadł w biedę i psychiczny dołek. Pasąc świnie (dla żydów zajęcie niezwykle poniżające), zastanawiał się – robił rachunek sumienia – „co ja uczyniłem? W domu ojca było mi dobrze, nawet słudzy mają co jeść, a ja tu głodem przymieram”. Obudził się w nim żal, a zaraz też postanowienie poprawy: „Pójdę do Ojca i wyznam mu: Ojcze zgrzeszyłem przeciw tobie i przeciw niebu”. Poszedł i wyspowiadał się, gotowy do przyjęcia pokuty i zadośćuczynienia: „Już nie jestem godzien zwać się twym synem, uczyń mnie choć jednym z najemników twoich”.