Chciałem, by mój tomik był festiwalem życia

By każdy tekst niósł ze sobą trochę słońca

– Ł.L.: Może przeczytamy o nich w Twoim tomiku poetyckim drugim?… – tymczasem idźmy do pierwszego. Co w tym tomiku czytelnik znajdzie?

– M.W.: Już w tym tomiku można znaleźć cały rozdział zatytułowany Heimat – to zbiór tekstów właśnie na temat naszej okolicy, w tym o zapomnianym majątku Kochaniec. W całym natomiast zbiorze Trzydzieści znaleźć można trzydzieści tekstów na dziewięćdziesięciu stronach, rozłożonych na pięć rozdziałów. Oprócz wspomnianego Heimatu są to: Stalowe Wieże – o pracy w jednej z bankowych korporacji w Warszawie – oraz W Podróży – wiersze inspirowane podróżami zagranicznymi. Rozdział Wiatr od Wschodu mówi o czasie, kiedy studiowałem i pracowałem w Chinach. Jeden z tekstów przyrównuje nawet szanghajskie metro do Hadesu, greckiego piekła. Ostatni rozdział zatytułowałem Szukając – tu są te wiersze najbardziej uduchowione i metafizyczne, poruszają kwestię Boga, wartości i naszego miejsca we Wszechświecie.

– Ł.L.: Dodałbym – gdy chodzi o stronę zewnętrzną książki – że jest starannie, nowocześnie wyedytowana oraz że wydrukowana została na kredowym papierze, w kolorze. Ten kolor jest ważny, bo swoje utwory zilustrowałeś zdjęciami.

– M.W.: Dokładnie. Większość zbiorów wierszy dostępnych na rynku, niestety, wychodzi w stosunkowo postnej oprawie. Chciałem, by mój tomik był festiwalem życia, by każdy tekst niósł ze sobą trochę słońca i w formie graficznej. Zdjęcia są mojego autorstwa i nieraz same w sobie były inspiracją do stworzenia konkretnego tekstu. W ten sposób mogą sugerować – ale nigdy nie arbitralnie narzucać – znaczenie danego wiersza.

Boskie natchnienie chwili

– Ł.L.: Co do Twoich wierszy: zauważam, że eksperymentujesz z formą.

– M.W.: Wychowałem się na Kaczmarskim i Bajorze, stąd też wzięło się zamiłowanie do stałych układów sylabicznych i konsekwencji w rymach. Styl rzeczywiście staram się urozmaicać – wśród wersów można dopatrzeć się wpływów Staffa, Tuwima, Kochanowskiego, ale też pieśniarzy: Okudżawy, Wysockiego, Brassensa. Cały czas rozwijam warsztat i eksperymentuję, by zapewnić czytelnikom właściwy poziom doznań.

– Ł.L.: Kto dotrze do końca Twojego tomiku, na tego czeka bardzo miła niespodzianka…

– M.W.: Złoto Pól! To mój przekład piosenki Stinga pt. Fields of Gold. Jestem z niego szczególnie dumny, bo Sony Music Publishing, międzynarodowy wydawca Stinga, zarejestrował ten właśnie tekst jako oficjalną polską wersję utworu. Zostało już to przez nich zgłoszone w ZAiKS-ie i słyszałem, że moje tłumaczenie będzie wykorzystywane przez muzyków. Udźwiękowiłem utwór razem z muzycznie uzdolnionymi znajomymi, między innymi z Krystianem Migoczem, którego płyta Sny Powstańców została zgłoszona do Nagrody Muzycznej Fryderyk. Tej właśnie wersji można wysłuchać w Internecie, po zeskanowaniu specjalnego, umieszczonego na tylnej okładce tomiku kodu QR [kod ten umieszczony jest także pod niniejszym tekstem; przyp. Ł.L.].

– Ł.L.: Serdecznie Ci, Mikołaju, w takim razie gratuluję – to wielki sukces! Kończąc zaś naszą korespondencję, chcę Cię spytać o to jeszcze – bo mnie to żywo interesuje – jakiego rodzaju jesteś twórcą: piszesz w natchnieniu, w jednym akcie, czy raczej powoli, jak rzemieślnik, dopracowując, cyzelując swoje dzieło?

– M.W.: Większość tekstów powstaje przez dłuższy czas, bo wtedy zbieram przemyślenia, doświadczenia i wizje, które chcę uchwycić w danym tekście. Rekordzista był przygotowywany przez prawie rok, a gdy poczułem, że czas przelać go na papier, ostatecznie „napisany” został w ciągu jednego dnia. Są też jednak unikatowe teksty, które już chyba istniały gdzieś w kosmosie, a ja jedynie pomogłem im się urzeczywistnić, użyczając im swojego pióra. Tekst Księżycowi Wędrowcy powstał w całości zaledwie w dwie godziny, między trzecią a piątą rano. Tak, boskie natchnienie chwili!