Kolano skoczka — czym się objawia i jak je leczyć?
Aktywność fizyczna w obecnych czasach stała się prawdziwych trendem, który wynika z rosnącej świadomości w tematyce zdrowego stylu życia. Niemniej, jednoczesny wzrost zainteresowania sportem i aktywną rekreacją jest również powodem zwiększonej liczby urazów i kontuzji. Jedną z nich jest tak zwane kolano skoczka, z którym borykają się zarówno zawodowcy, jak i osoby amatorsko uprawiające sport. Co oznacza ten termin? Jakie są objawy tego problemu zdrowotnego i jak się go leczy?
![Kolano skoczka — czym się objawia i jak je leczyć?](https://cdn2.nowiny.pl/im/v1/news-900-widen-wm/2024/05/27/230908_1716793194_82479900.webp)
Czym jest kolano skoczka?
Kolano skoczka to nazwa schorzenia wynikającego z przeciążenia kolana i zmian zwyrodnieniowych pojawiających się w więzadle rzepki. Jest to schorzenie najczęściej spotykane u osób, które często dokonują wyskoków podczas uprawiania wybranej aktywności fizycznej. Skutkiem tego jest powstawanie niewielkich pęknięć we włóknach więzadła rzepki, co w konsekwencji może doprowadzić do większych uszkodzeń i dużych dolegliwości bólowych.
Najbardziej na pojawienie się zapalenia ścięgna rzepki narażone są osoby intensywnie trenujące. Nie bez znaczenia jest też wzrost i waga sportowca bądź amatora sportu.
Jakie objawy świadczą o kolanie skoczka u pacjenta?
Jedną z głównych dolegliwości, na jaką skarżą się pacjenci, jest ból kolana. Pojawia się również tkliwość w okolicy rzepki, która dodatkowo nasila symptomy i utrudnia codzienne funkcjonowanie. Najczęściej do pogorszenia się bólu dochodzi w trakcie uprawiania wybranej aktywności fizycznej, a także po jej zakończeniu. Przede wszystkim należy tutaj wymienić dyscypliny silnie obciążające kolano, w których sportowiec wykonuje liczne wyskoki i podskoki. Wokół kolana powstaje wyraźny obrzęk. Mówi się także o ograniczeniu jego ruchomości.
W trakcie badań klinicznych można natomiast stwierdzić, że w przedniej części stawu kolanowego dochodzi do osłabienia znajdujących się tam mięśni oraz pogrubienia więzadła.
O zaawansowaniu w rozwoju tego problemu zdrowotnego może świadczyć odczuwalny przez pacjenta ból. Jedną z metod oceny stanu kolana jest oszacowanie intensywności dolegliwości, z którymi zmaga się osoba chora.
- Najpierw mówi się o bólu, który towarzyszy pacjentowi po uprawianiu sportu przez dobę.
- Wraz z rozwojem choroby ból utrzymuje się nawet przez dwie doby po ćwiczeniach.
- Następnie dolegliwości pojawiają się w trakcie aktywności.
- Czwarty stopień to ból, który utrudnia wykonywanie ćwiczeń w standardowy sposób.
- Kolejno ból koliduje nie tylko z chęcią uprawiania sportu, ale i codziennymi obowiązkami.
- Natężenie dolegliwości negatywnie wpływa na nocny odpoczynek i może powodować wybudzanie się osoby chorej.
- Pacjent skarży się na nieustanny ból o każdej porze dnia i nocy.
Metody leczenia pacjentów z kolanem skoczka
W razie podejrzenia zapalenia ścięgna rzepki lekarz przeprowadza z pacjentem wnikliwy wywiad medyczny, a następnie zleca szereg badań ułatwiających postawienie diagnozy.
W pierwszej kolejności zaleca się tymczasową rezygnację z aktywności fizycznej, aby odciążyć kolano i nie pogłębiać zmian zwyrodnieniowych. Rekomenduje się odpoczynek, stosowanie leków o działaniu przeciwbólowym i ewentualnie korzystanie z zimnych okładów wpływających na obrzęk. W zależności od stopnia zaawansowania zmian i odczuwanych dolegliwości lekarz może wprowadzić leczenie zachowawcze lub operacyjne. W leczeniu operacyjnym z reguły zalecane jest przeprowadzenie artroskopii stawu kolanowego, która jest nowoczesnym i małoinwazyjnym zabiegiem.
Leczenie zachowawcze natomiast polega na zastosowaniu fizjoterapii. W trakcie ćwiczeń pacjenci uczą się metod odciążenia kolana i zwiększają elastyczność więzadła. Ich terapia może być wsparta leczeniem w postaci fali uderzeniowej z zastosowaniem ultradźwięków. Niekiedy fizjoterapeuci wprowadzają do rehabilitacji tak zwany taping. Inną metodą jest podawanie leków przeciw obrzękowi i pogłębianiu się stanu zapalnego.
Zabieg chirurgiczny jest ostatecznym rozwiązaniem. Wykonuje się go u osób, które przez około pół roku po kontuzji wciąż nie zauważyły u siebie znacznej poprawy. Po operacji konieczna jest rehabilitacja i tymczasowa rezygnacja ze sportu.
Materiał partnera