Myć się czy wietrzyć? Czyli czwartkowe spotkanie z zabytkami w Raciborzu [ZDJĘCIA]

Nowe podejście do zabytków

Pokaz zabytków, które pomagały utrzymać higienę przed wieloma latami, był utrzymany w luźnej, przyjaznej formule. Dyrektor muzeum Romuald Turakiewicz zaprosił uczestników na poczęstunek oraz prezentację zabytków. Przy tej okazji przedstawił nowego pracownika muzeum, Aleksandrę Frydrychowicz, która została kierowniczką działu sztuki rzemiosła artystycznego.

Prezentację oraz pokaz rekwizytów pomagających w utrzymaniu higieny poprowadziła Julita Ćwikła. Przedstawiła rozwój higieny w czasie, wyjaśniła jak kiedyś robiono pranie, jakich środków używano do tego i jak technologia ewoluowała na przestrzeni lat. Na koniec uczestnicy sami mogli sprawdzić działanie rozmaitych przyrządów.

Spotkanie cieszyło się dużym zainteresowaniem ze strony osób starszych, jak i młodzieży. Studenci pierwszego roku z kierunku Pedagogika Przedszkolna i Wczesnoszkolna z Akademii Nauk Stosowanych w Raciborzu wraz z Dyrektor Instytutu Nauk Edukacyjnych doktor Ludmiłą Nowakowską.

Jak prano przed wiekami?

Oto kilka rodzajów ostrych narzędzi do prania:

Kijanka to najstarsze znane narzędzie do prania powszechnie używane w Polsce i innych krajach Europy. Kijanka to kij, którym uderzano w brudną tkaninę. W niektórych okresach czasu nie można było używać kijanek. Na południu Polski zakaz taki obejmował wielki Tydzień oraz oktawę Bożego Ciała.

Aparat tłokowy do prania czyli inaczej pralka ssąco-tłocząca typu dzwonowatego. Były one popularne w pierwszej połowie XX wieku w gospodarstwach domowych. Pralka ssąco-tłocząca zbudowana jest z dwóch blaszanych cylindrów (dzwonów) nałożonych na siebie, sprężyny i długiego, drewnianego drążka poruszanego przez piorącą osobę ruchem pionowym z góry do dołu. Pralkę dzwonową wstawiało się do balii z praniem. Tego rodzaju pralki służyły do prania małych rzeczy - bielizny, kołnierzyków, skarpet

Tara, inaczej rompla/rumpla. Prototyp tary powstał pod koniec XVIII w. najczęściej tarę wkładano do dużej bali przeznaczonej do prania, którą wypełniano ciepłą wodą. Brudną odzież nasączano a następnie pocierano nią po powierzchni tary.